كوب

در شهر يزد، تكيه/ميداني هست به نام اميرچخماق كه خودش حكايت جالبي ست اما از آن جالب تر، يك حجم چوبي عظيم است كه در يزد به "نخل" معروف است. اين حجم چوبي عظيم، در تمام طول سال در كنار ديوار تكيه ي اميرچخماق جا خوش كرده است و تا آن جا كه من مي دانم فقط روزهاي عاشورا و تاسوعا، چيزي حدود 100 مرد آن را بلند مي كنند و در مسير مشخصي جابه جايش مي كنند و دوباره مي گذراند سر جاي اولش
اين نخل يك شيئ شهري ست. هرچه فكر مي كنم مشابهش را درهيچ كجاي دنيا نمي شناسم. گويا منحصر به فرد باشد. در هيچ شهري انگار "شيئ شهري" نداريم. شيئي كه به هيچ كس متعلق نيست و به همه ي مردم شهر متعلق است و مثل يك دوچرخه كنار حياط شهر پاركش مي كنند. يك شيئ كه جابه جا مي شود و بخشي از هويت يك شهر است

<آرش اخوت cooob@hotmail.com>