كوب

ديشب فيلم "خانه اي از ماسه و مه" را ديدم. راستش من از اين "سليقه ي دنيا" (به قول اينانا) سردر نمي آورم. البته به احتمال خيلي زياد من اشتباه مي كنم. مگر مي شود بازي خانم شهره آغداشلو اين چنين جهان را شيفته كند و مرا هيچ خوش نيايد و حق با من باشد؟ نه! امكان ندارد. اما چه كنم؟ نمي توانم به خودم دروغ بگويم كه! من نمي دانم و نمي فهمم چرا خانم آغداشلو نامزد اسكار مي شود در حالي كه يك بازي خشك و ضعيف در فيلمي بسيار متوسط اجرا مي كند. فيلمي البته با كانسپت و داستاني زيبا و با ساختي به گمانم خيلي متوسط و گاهي بد. در تمام طول فيلم از خودم مي پرسيدم اين زن زيبا همان هنرپيشه ي فيلم سوته دلان است؟ پس كجاست آن هنرمندي سال هاي دور؟ تنها صداي شكسته اش مانده است
بعد نشستم به تقارن ها انديشيدم: شيرين عبادي، حقوق دان ايراني، برنده ي جايزه ي صلح نوبل. زاها حديد، معمار زن عراقي تبار، برنده ي جايزه ي پريتزكر (معتبرترين جايزه ي معماري) در حالي كه اين جايزه به مجموعه ي آثار اجرا شده ي معمار داده مي شود و تعداد كارهاي اجرا شده ي حديد آن چنان زياد نيست. (ارزش كارهايش را منكر نيستم البته). شهره آغداشلو، هنرپيشه ي ايراني، نامزد جايزه ي اسكار با غوغايي غريب در پيرامون... اين قصه ادامه دارد. نفر بعدي كي ست؟ شايد آذر نفيسي، نويسنده ي ايراني.

<آرش اخوت cooob@hotmail.com>