كوب

در قبرستان پرلاشز آدم دلش می خواهد بمیرد اگرمرگ این همه آرامش و زیبایی فراهم می آورد... پیش از ظهری بود که به قبرستان پرلاشز رفتم. شب قبل یا صبح همان روز باران باریده بود. حالا نمی بارید اما همه جا خیس بود و ابرهایی که آسمان را جسته گریخته می پوشاند، سایه روشنی توصیف ناپذیر بر گورستان پاشیده بود. قبرستان پرلاشز یک شهر است. خیابان دارد، کوچه پس کوچه دارد، محله دارد و خانه هایی در ریخت و قیافه های گوناگون، هرکدام به وسع صاحب خانه (درست مثل قبرستان تخت فولاد خودمان). در هرخانه، کسی خفته است برای ابد. شاید همان روح فضا، وقت هایی که ما مردگان نیستیم تا مزاحم شهر پرلاشز و ساکنان آن شویم، در آرامش ابدی این شهر به آمد و شدی پر رونق مشغول است. آرامشی آن قدر عمیق که می توانیم صدای تپیدن قلب خود را از اعماق بشنویم. قلبی که می تپد چرا که حضرت مرگ او را عجالتا به حال خود گذاشته است. قلبی که از فرط بی کاری می تپد و به همان بیهودگی هر کار عبثی که در هنگام بی کاری های مزمن، خود را به آن مشغول می کنیم. قبرستان پرلاشز، درست مثل تخت فولاد و کاملا برخلاف گورستان های بی روح و مزخرفی مثل باغ رضوان یا بهشت زهرا، تجسم کامل جهان پس از مرگ است. زنده ها در این قبرستان ها به مردگانی بدل می شوند زیرا این جا مرگ در هیئت شهر و فضا، شکل گرفته است و ما زنده ها که با مرگ بیگانه ایم، پس با روح این فضا بیگانه ایم. از جنس این مکان نیستیم. در جهان این مکان نیستیم و در منطق این مکان، ما اصلا نیستیم، وجود نداریم. این جا، در این شهرهای آرام، قاعده مرگ است و زندگی استثنا

<آرش اخوت cooob@hotmail.com>