بیست و سه سال دیگر، هم سن تو می شوم و آن وقت می نشینیم، مادر و فرزند، انگار دو دوست قدیمی، از خاطراتمان برای هم می گوییم. صبر کن تا من هم برسم و با هم ادامه بدهیم.
. . .
حتا تا صد سالگی من هم تو 56 ساله می مانی
پنجاه و شش ساله برای ابد
دیگر پیر نمی شوی
مهر 83
December 15, 2004
يك دفتر شخصي در روزمرگی، شعر و معماري
عباس کاظمی. جامعه شناسی و زندگی روزمره
0 Comments:
Post a Comment
<< Home