كوب

1 Comments:

At 11:26 AM,  Anonymous said...

هیچوقت نتوانستم خودم را برسانم به مراسم مرگ کسی. همیشه وقتی می رسم که همه چیز تمام شده. تا بیایم خودم را راضی کنم که بروم یا نروم وقت تمام شده. مثل این بار که برف باریده بود و تمام راه سفید شده بود . مگر می شود رفت؟ نشستم مقابل پنجره، درست روبه روی درختهای بلند مادی فرشادی، روبه روی اسکلتهای خشک سفیداز برف و به گوشه های اصفهان فکر کردم که همراه کیوان زیر برفهای سفید دراز می کشید. امروز هفتمین روز است . توانسته ام بالاخره خودم را راضی کنم که بروم. کاش خودش هم آنجا باشد.
فاطمه

 

Post a Comment

<< Home