كوب

بیابان نمود فضایی آزادی ست. بیابان و برهوت و آسمان و هیچ و مرگ. کاغذ سفید هم نمود آزادی ست. آزادی مطلق
یک بار فیلمی می دیدم درباره ی صحرانشینان ترکمن. چادرشان را میان دشت بیکران، هرجا دلشان خواسته بود برپا کرده بودند. صبح زود از چادر می آمدند بیرون. به خورشیدی که داشت طلوع می کرد سلام می کردند. بعد یک جایی همان دور و برها، هرجا دلشان می خواست آتشی برپا می کردند. آن جا می شد آشپزخانه. اما نه . نباید با این نام ها، این نام های محدودکننده و دست و پاگیر، آن آزادی دل پذیر را مخدوش کرد. صبحانه که آماده می شد، یک جایی همان جاها، هرجا دلشان می خواست، می نشستند گرد هم و غذا می خوردند. گوشه ای دیگر، هرجا دلشان می خواست، اسباب شان را می گذاشتند و حتما یک جایی همان دور و برها، هرجا دلشان می خواست، می ریدند. این یعنی معماری آزادی یا آزادی معماری یا اصلا آزادی آزادی

<آرش اخوت cooob@hotmail.com>