كوب

صد سال پیش، هنگامی که مظفرالدین شاه قاجار در نامه‌ای، از مجلس شورا ی ملی به «مجلس شورای اسلامی» یاد کرد، مردم و رهبران مشروطه این تعبیر را برنتافتند و با اعتراض آن‌ها، نام مجلس به همان «مجلس شورای ملی» باقی ماند. مردم آن روزگار می‌دانستند که مجلس شورا اگر اسلامی باشد یعنی تحدید یا حتا چه‌بسا سلب حقوق پیروان سایر ادیان و کیش‌ها. کما این‌که در همان مجلس شورای ملی صدر مشروطه هم حتا ارامنه و یهودیان نماینده‌ای نداشتند و زرتشتیان هم با هزار زحمت و پافشاری توانستند یک وکیل در مجلس داشته‌باشند. (برای مطالعه‌ی بیشتر ن.ک: ماشاالله آجودانی. مشروطه‌ی ایرانی. نشر اختران. چاپ ششم: زمستان 84. ص 198) هفتاد سال بعد، مجلس دوباره شد همان مجلس شورای اسلامی (گیرم با وکیلی از هر دین «آسمانی») و مردم دیگر آن مردم نبودند و صدا از کسی برنیامد. این یعنی که ما در سال 1357 حداقل هفتاد سال عقب افتادیم