كوب

یک. یکی از نمودهای آبژکتیو آزادی این است که در هرجا که بخواهید با یک لپ تاب (درست نوشتم؟)به صورت بی سیم به اینترنت پرسرعت و بی فیلتر وصل شوید. یک هفته ای چنین بود و تمام شد. البته ناگفته نماند که در فرودگاه بین المللی تهران هم می توان به همین ترتیب به اینترنت وصل شد اما این یکی همچنان پر است از فیلترهای وحشتناک
دو. حالا دیگر برای نوشتن این وبلاگ هم باید از فیلترشکن استفاده کنم. گویا سایت مادر فیلتر شده باشد. فیلترشکن هم سرعت را بیش از پیش پایین می آورد. این هم از این
سه. اگر در یک مملکت آزاد در کافه ای نشستید به خوردن شراب، به جای سفارش گیلاس شراب، یک شیشه ی نیم لیتری یا 75صدم لیتری سفارش بدهید که هم به صرفه تر است و هم می توانید بی نیاز به آمد و شد گارسون، آداب شراب خواری خاص خود را به جا بیاورید. فقط اگر احتمال می دهید شیشه را در همان نشست تمام نمی کنید یادتان باشد نگذارید گارسون چوب پنبه را هنگام باز کردن شیشه با خود ببرد
چاهار: تقریبا در تمام کافه هایی که نشستیم، آتشی می سوخت: شمعی یا فانوس کوچکی. و ما در بسیاری از این کافه ها نان و شراب قرمز عصرانه خوردیم
5. In khat-e Torkgilish ham hekaiat-e khande darist. Football ra minevisand Futboll!

<آرش اخوت cooob@hotmail.com>