كوب

رفتگان گاهی در چیزهایی می آیند و دوباره می روند: در پرنده ای که لحظه ای فقط می نشیند لب نرده های بالکن. در نجوایی شنیده و ناشنیده که صبح زود ما را از خواب بیدار می کند. در شیئی که نابه هنگام در جایی که انتظار نداریم ظاهر می شود. در جفتی کفش کهنه که سال هاست گوشه ای مانده است. در تاب خوردن پرده به نسیمی که در سکوت مطلق یک عصر از پنجره می گذرد ... و گاهی در خود ما. در خود ما.در خود ما

<آرش اخوت cooob@hotmail.com>