تک‌نگاریِ معماری یا نگاشتن فضا
«تک‌نگاری»ِ معماری، نوعی Essay است. متنیست خلاق، توصیفی و احساسی که با توشه‌ای از دانشِ فنی و علمی، یک بنا/فضا را می‌کاود.
تک‌نگاریِ معماری، شیوه‌ای پدیدارشناسانه است که حس مکان را تحلیل و تاویل و تببین می‌کند.
تک‌نگاریِ معماری، بنا را به‌مثابه‌ی یک متن می‌خواند، آن را تاویل می‌کند و سرانجام، معماری را با مدیوم‌های نوشتار و تصویر، به‌مفهوم موسع این دو مدیوم، تقریر می‌کند.
تک‌نگاریِ معماری، آمیزه‌ای‌ست از معماری و ادبیات؛ بی‌آن‌که معماری را از جنس ادبیات انگارد یا آن را هم‌چو متنی ادبی پندارد.
تک‌نگاریِ معماری، نگاه ادبی و نگاه تجسمی را به‌هم می‌آمیزد، از امکاناتِ هرکدام بهره می‌برد و از آمیختن این امکانات، می‌کوشد به‌شیوه‌‌ای دیگر، شاید شیوه‌ای «کامل‌تر»، به‌تماشای جهان پردازد.
زبان ونوشتار در تک‌نگاریِ معماری، فقط ابزار نیست و از ماهیت و کارکردِ مقاله‌ایِ نوشتار، که معمولا وسیله‌ای‌ست برای «گفتن»ِ چیزی، فاصله می‌گیرد و به نقش و کارکردِ ادبی و حتا شعریِ زبان نزدیک می‌شود، زیرا این نوع زبان برای بازنمایی آن «حسِ مکان» ضروری‌ست.
تک‌نگاریِ معماری، از وجهِ توصیفی و احساسی و معناشناختیِ [؟] ادبیات از یک‌سو، و از ره‌گذرِ شیوه‌های تحلیل و تببینِ هنرهای تجسمی از سوی دیگر، به‌مصافِ بازنماییِ حسِ مکان می‌رود.
تک‌نگاریِ معماری، معماری را بازمی‌سراید و بازمی‌نماید؛ بنا را به صدا درمی‌آورد و آن را به سخن‌گفتن وامی‌دارد.
تک‌نگاریِ معماری، متنیست چندرسانه که به شعر، داستان، مقاله‌ی فنی و البته و به‌خصوص به حدیث نفس پهلو می‌زند. همه‌ی این‌هاست و هیچ‌کدام‌‌شان نیست.
...
0 Comments:
Post a Comment
<< Home