خصوصیت، والبته خاصیتِ خرابه‌ها، خرابه‌های بی‌نام-و-نشان بخصوص، این است که به «تاریخِ مدون» و اطلاعات پیرامونی آلوده نیست. آلوده نیست به آن‌چه جا پای تاویل می‌گذارد و عرصه‌ی تاویل را تنگ می‌کند. آلوده نیست به آن دانسته‌های فاضلانه و پرطمطراقی که تقریبا ربطی به درک مکان ندارد: «این مکان در سال فلان توسط فلان ساخته شد. ارتفاع فلانش فلان است و فلان...». شاید نوعی «درجه‌ی صفر مکان» که فی‌نفسه و درلحظه، آماده است برای خواندن و تاویل. خرابه اما از حدی نباید خراب‌تر باشد، هرچه بی‌نام-و-نشان‌تر به‌تر. به‌تر برای خیال‌پردازیِ فضا. فضا و مکانی که در هر لحظه‌ی روز و هر فصل سال، ابری و آفتابی و بارانی و برفی و صاف، عوض می‌شود و می‌شود آن را دوباره و دوباره خواند.
October 12, 2011
يك دفتر شخصي در روزمرگی، شعر و معماري
0 Comments:
Post a Comment
<< Home