نيمه‌ي شمالي اصفهان با نيمه‌ي جنوبي، دو دنياي متفاوت است. مي‌توانم مفصل از نشانه‌هاي اين شقاق بگويم اما اين روزها نشانه‌ي تازه‌اي يافته‌ام و آن، تفاوت كاراكتر درخت‌هاست: چه شور و شوريدگي‌اي دارند درختان نيمه‌ي شمالي شهر. شور و شوريدگي چنارهاي پير كه خدا مي‌داند چه خاطراتي دارند. انگار هركدام در لحظه اي از رقصي شورانگيز به سر مي برد. همه كژ و مژ. گاهي كه از كنارشان با ماشين مي گذرم خيال مي كنم هم الان است كه بخورم به كمر خميده شان كه درست و حسابي آمده است وسط خيابان. چنارهاي شوريده‌ي عباس‌آباد، اردي‌بهشت، چهارباغ، آذر و هرجاي ديگر آن نيمه‌ي قديمي. درست برعكس درخت‌هاي اتو‌كشيده و شق‌ورق نيمه‌ي جنوبي
