سفید
پدرم وقتی سفید می‌پوشد
سکوت می‌کنم.
انگشت‌هایش از نخ سیگارش بلندتر است
پیاده‌روهای حاشیه‌ی رودخانه را آن‌قدر پیاده می‌رود که آتش سیگارش می‌شود ستاره‌ای.
زاینده‌رود
(که آب‌روی رفته‌ی شهر است)
جایی
آن وسط‌وسط‌های گاوخونی
حلقه‌ی نامزدی‌اش را در دل دارد که 42سال پیش در ورزنه گم شد و آن وسط وسط‌های گاوخونی در آفتابِ هر ظهرِ هر سال برق می‌زند که
این من‌ام
آهای فلامینکوهای سپید!
این من‌ام
جرقه‌ی خیالی
ستاره‌ای
انعکاس صدای تلنگری
تاکید انگشت اشاره‌ای
که پسر بزرگ را و پسر کوچک را بسیار خطاب کرده است.
خرداد 90
کتاب فروشی شکسپیر و شرکا. اردی بهشت هفت هشت سال پیش بود. در پاریس، وقتی برای اولین بار رفتم کتاب فروشی شکسپیر و شرکا، عصر بود. وقتی رسیدم، درست لحظه ای که رسیدم، از همهمه ی بچه هایی که نمی دانم برای چه کاری آن جا جمع بودند، پیرمرد پنجره را باز کرد و به پایین نگریست. آن پیرمرد، نوه ی والت ویتمن است و صاحب شکسپیر و شرکا
تجمع سکوت در اعتراض به خشکی زاینده رود
سه شنبه 14 تیر ساعت 5 عصر. وسط زاینده رود. کنار سی و سه پل
این زخم
این چاک
این جر
این جیغ
که می‌گذرد از شهر
از من
این زخم شور
این رود
بود
بود
بود.
جنازه‌ی تفتیده‌ای‌ست
روزها
رود
شب‌ها
سیاه‌چاله‌ی جاری
در امتدادِ شهر وُ شب کش می‌آید
تاریک
تاریک
تاریک.
تمامِ پل‌ها وُ شهر وُ کوه صفه وُ ما را
فرو می‌کشد
خودش را هم فرو در خودش فرومی‌کشد
و در سکوتی تفت وُ تخت
از اصفهان
جز طنین هان...
شهریور 88- خرداد 90
